Moja matka mnie nie kocha...

Matka... symbol bezwarunkowej miłości, poświęcenia i oddania. Ojciec - kochający, bohater chroniący swoje dziecko przed złem, wzór mężczyzny.

Czyżby?

A co jeśli tak nie jest? Prawdopodobnie trafiłaś tutaj... moi czytelnicy/czytelniczki są kobietami i mężczyznami, ale dla klarowniejszego wywodu pozwolę sobie zwracać się do nich w formie żeńskiej. Męska końcówka w takich sytuacjach jest i tak zanadto rozpowszechniona ;).

Kontynuując - prawdopodobnie trafiłaś tutaj, bo czujesz, że z Twoją rodziną jest coś nie tak. Twoja matka (równie dobrze to może być ojciec) jest jakaś... inna. Kiedy byłaś małą dziewczynką, Twoja matka jawiła Ci się jako wielka królowa, piękna, wspaniała i... niedostępna. Wokół niej - dwór. Posłuszny, gotowy na każde skinienie Królowej, skoncentrowany na niej. Ty byłaś jak Kopciuszek - często niegodna Takiej Matki. Za brzydka, za mała, za duża, za chuda, za gruba, zbyt niepokorna, zbyt uległa, za hałaśliwa, zbyt cicha, za mało się uczyłaś, byłaś zbyt wielkim kujonem. Twoje ubrania były zbyt nieporządne lub byłaś przesadnie pedantyczna. Byłaś zbyt uczuciowa albo nieczuła dla niej... zdaniem Twojej matki. Czujesz już, o co chodzi?

Cokolwiek robiłaś, jaka nie byłaś, nigdy nie byłaś dla niej DOŚĆ DOBRA. Kiedy inne dziewczynki biegły z płaczem po pocieszenie do swej matki, wpadały w jej ramiona z ufnością, Ciebie... matka odsuwała z niesmakiem, żebyś jej nie pobrudziła łzami, w krótkich słowach wyrażała swoje zdegustowanie. Spotkało Cię coś złego? To na pewno TWOJA WINA. Inne dziewczynki z radością dzieliły się z matką swoimi osiągnięciami, nagradzane uśmiechem, pochwałą, przytuleniem. Twoje nigdy nie cieszyły Twojej matki. Nigdy nie były tak imponujące jak osiągnięcia kuzynek, koleżanek, dzieci innych kobiet... Zawsze mogłaś przecież osiągnąć więcej, prawda? W inny sposób. Lepiej. Nie, nie byłaś w stanie jej zadowolić.

Ale ze zdumieniem słyszałaś jak się chwali Tobą wobec obcych osób. Jak słodko rozwodzi się nad Twoimi przymiotami, kiedy ma publiczność. Zawsze przy tym bardzo podkreśla jak wiele jej zawdzięczasz, ze właściwie cały ten Twój sukces to naprawdę JEJ SUKCES. Taka cudowna z niej matka... Ta urocza dama w sekundę po wyjściu gości przemienia się w złośliwego potwora z wykrzywioną złością i dezaprobatą twarzą. Była słodka, póki mogła podkreślać przy użyciu Twojej osoby, jaka jest wspaniała. Teraz już nie jesteś jej potrzebna.

Rosłaś. Może wypiękniałaś, tak jak ja w okresie dojrzewania. Byłam dużo ładniejsza od swojej matki, stałam się kobietą zanim moja matka skończyła 40 lat, a ona nie mogła tego znieść. Zawiść, krytyka, bolesne uwagi pod adresem mojej figury, fryzury, stylu. Próby zdyskredytowania mojej urody. Porównania do dziwek i szmat, kiedy wyglądałam szczególnie dobrze. Próby oszpecenia przez strzyżenie tępymi nożyczkami za karę. Jednocześnie ciągłe wpajanie, że uroda, która masz to Twoja jedyna wartość, że jak nie będziesz jej pielęgnować, będziesz zerem. Dbasz o urodę - jesteś zerem, próżną, pustą lalką według niej. Nie dbasz - jesteś zerem, bo przecież tylko to liczy się w życiu. Twoja matka ma obsesje na punkcie swojej urody. Moja nawet po sześćdziesiątce nie przestała uważać się za wystrzałową dziewczynę, co w praktyce sprowadzało się do tego, że nie nosiła okularów, choć była prawie ślepa. Okulary są dla lamerów, nie dla wystrzałowych dziewczyn po sześćdziesiątce ;).

Pierwsze miłosne doświadczenia i zawody. Lecisz jak na skrzydłach do mamy, żeby się z nią podzielić swoim szczęściem. Ona przy najbliższej okazji zabawi towarzystwo intymnymi szczegółami Twojego miłosnego życia. Wyśmieje Twoje obawy. Ponabija się z Twoim zwierzeń. Wszystko, żeby przyciągnąć do siebie UWAGĘ innych, być w centrum zainteresowania. Koszt, jaki Ty poniesiesz, się nie liczy.

Masz kłopoty z przyjaciółką, zwierzasz się mamie, szukasz jej rady. Każda jej rada na Twoje kłopoty jest w gruncie rzeczy taka sama: to Ty jesteś kłopotem. To Twoja wina, że rzucił Cie chłopak, nie dość się starałaś zadowolić innych. Pierwsze zdanie mojej matki, kiedy rozpadło się moje pierwsze małżeństwo i cała we łzach zwróciłam się do niej: To wszystko twoja wina. Tak, byłam wyłącznie winna bycia zdradzaną żoną.

Właśnie. Dla Twojej matki sens i cel Twojego istnienia jest jeden: zadowolić ją. Twoim zadaniem jest zaspokoić jej wszelkie potrzeby, dodać jej autorytetu, poważania u innych, wzbudzać w innych podziw dla niej. Masz dawać jej UWAGĘ. Masz przyciągać do niej UWAGĘ innych.

Celowo używam Caps Locka. UWAGA to dla narcystycznego rodzica najważniejszy zasób w życiu, narkotyk, którego jest wiecznie głodny. Narcyz zrobi wszystko dla zdobycia uwagi innych. Żywi się podziwem i zainteresowaniem innych ludzi, także całkiem obcych i przypadkowych przechodniów.

Nie widzi Ciebie, Twoich potrzeb, uczuć, wyborów, preferencji. Są nieistotne, mają dostosować się do niej i jej oczekiwań. Jesteś tylko przedmiotem, którego używa, by znaleźć się w centrum uwagi.

Czujesz się niewidzialna, czujesz się odrzucona, gorsza, zła, winna. Ciągle próbujesz sobie wytłumaczyć, dlaczego Twoja matka jest aż tak krytyczna, niemiła, nielojalna, obojętna, niechętna, wrogo nastawiona. Próbujesz szukać winy w sobie, dochodzisz do wniosku, że musisz robić coś źle.

Aż nagle nachodzi Cię dojmująca myśl: moja matka mnie nie kocha. Tak, to straszna myśl, rzecz nie do pomyślenia. Ale to prawda, jeśli ktoś Cię tak traktuje przez całe życie odpowiedź jest bardzo prosta: TWOJA MATKA CIĘ NIE KOCHA. Ale ta bolesna konstatacja, jeśli już tylko ją dopuścisz do swej świadomości to pierwszy krok na drodze do zdrowienia i odzyskania swojego życia. Chcesz iść dalej?