Kim jest narcyz? Część 7.

Narcyza nie ma prawdziwego życia psychicznego, bo jest zanurzona w iluzji na swój temat, nie ma kontaktu ze swoimi prawdziwymi uczuciami. Szczególnie te negatywne uczucia wypiera i projektuje na innych ludzi (przypisuje im negatywne uczucia, które sama przeżywa, ale ich nie akceptuje i nie dopuszcza do świadomości). W głębi duszy wie o tym, że to maska, czuje się bezwartościowa, pusta i znudzona. To uczucie musi szybko neutralizować. Narcyza nie lubi być sama ze sobą i mieć czas na refleksję – dlatego też robi wszystko, by wokół się dużo działo i wszystko to kręciło się wokół niej. Dla zamieszania odwracającego uwagę od jej wewnętrznej pustki jest gotowa prowokować awantury, bójki i wypadki. Z chęcią podczepi się pod cudze nieszczęście, naturalną katastrofę czy konflikt społeczny, bo czuje wtedy, że znajduje się w centrum uwagi. Jest mistrzynią przechwytywania uwagi. To Twoja narcystyczna matka będzie gwiazdą na Twoim weselu, a na pogrzebie Twojego męża demonstracyjnie zemdleje, żeby nikt nie zapomniał, kto tu jest najważniejszy. Nie znosi refleksji również u innych – pogardza tym, jako pustym filozofowaniem. Nie pozwala nawet na chwilę oddechu swoim dzieciom, wciąż wynajduje im nowe zajęcia koło siebie, aby nie miały czasu ani sił, by zastanowić się nad swoim życiem.

Narcyza jest zaabsorbowana marzeniami o własnej wielkości, fantazjami o władzy, idealnej miłości, idealnej pracy itd. Przy tym nigdy z tego nie wyrasta jak zdrowi ludzie, ani nie urealnia swoich marzeń. Wciąż sądzi, że czeka ją cudowna, wspaniała przyszłość, nie przyjmuje do wiadomości swojego wieku ani żadnych realnych ograniczeń. Skupia całą swoją energię na tworzeniu wizerunku swojego sukcesu. Jest nadęta, pretensjonalna i przekonana o swojej wyjątkowości. Media społecznościowe są dla niej idealną pożywką. Uważa się za kogoś lepszego od innych, uprawnionego do szczególnego traktowania, mającego więcej praw od innych. Ludzie to dla niej szara masa pozbawiona indywidualnej wartości, przedmioty użycia, środki do celu.

Narcyza uważa, że jej potrzeby są najważniejsze i całe otoczenie musi się skupić na ich zaspokajaniu. Od maleńkości swoich dzieci, daje im jasno do zrozumienia, że mają za zadanie spełniać wszelkie jej potrzeby, także emocjonalne. Już małe dzieci narcystycznej matki podejmują się zadań ponad ich wiek i siły, zamieniając się rolami z rodzicielką. Proces ten psychologia nazywa parentyfikacją. W rodzinnym domu prałam, sprzątałam i gotowałam na pełen etat jeszcze w szkole podstawowej. To moim zadaniem było doprowadzenie, by w sztok pijany ojciec zechciał położyć się do łóżka, a nie zasypiał w fotelu. To moją odpowiedzialnością było poprawić humor matce, jeśli miała zły dzień w pracy, itp. Byłam odpowiedzialna za opiekę nad nią, moje potrzeby się nie liczyły. 

Narcyzi unikają dorastania, wszelkich wymagań (są emocjonalnymi trzylatkami), nie podejmują obowiązków i odpowiedzialności dorosłych ludzi. Kiedy wyprowadziłam się z rodzinnego domu i matka utraciła możliwość dalszego wykorzystywania mnie, stała się dorosłym, ale bezradnym "dzieckiem" mojego ojca. Dodam, że była zdrowa i sprawna, w przeciwieństwie do niego. Pasożytowała na nim, wykorzystując go bezwstydnie do załatwiania wszelkich swoich życiowych spraw, aż do jego śmierci. Samodzielnie nie wiązała sobie nawet butów. On jednak był dorosłym mężczyzną, który sam wybrał swój los (choć uważam, że był tak zmanipulowany, że trudno tu mówić o w pełni świadomym i wolnym wyborze), ja byłam bezbronną, małą dziewczynką, na której barki złożono wielki ciężar. 

Jeśli Twoja matka jest leniwą, nieporadną osobą, która nie podejmuje odpowiedzialności za siebie, unika obowiązków, koncentruje się na serialach, plotkach, obmawianiu i spiskowaniu, oczekuje, że będziesz się nią opiekowała jak dzieckiem, zachowuje się jakby była niedołężną staruszką, kiedy jest jeszcze w sile wieku, prawdopodobnie masz do czynienia z osobą narcystyczną. Uważaj, byś nie stała się jej niewolnicą. 

C. D. N.